پرونده: دگرباش ترکیه زنده است (شماره دوازدهم، خرداد و تیر 93)
زمانِ بودن، زمانِ کمک
نگاهی به کائوس گِله در گفتگو با حیریه کارا
مصاحبهگزارش از رامتین شهرزاد
در شلوغی خیابانی نزدیک به کیزیلای در شهر آنکارا، صدای خانم حیریه بلندتر از هیاهوی آدمهای توی کافه است، بلند و شمرده میگوید: «وقتی امروز به من حمله میکنند، وقتی امروز مرا کتک میزنند، همین امروز باید صدای مرا بشنوند و به حرف من گوش کنند». در فاصلهای نزدیک به ما، مجسمهای است از یک خانم نشسته به خواندن کتاب و زیر مجسمه، درست روبهروی دید آدمهای توی خیابان، برچسبهای حمایت از دگرباشان جنسی چسباندهاند.
کائوس گِله (KAOS GL) ده سال پیش در 1994 میلادی بنیان نهاده شد. قدیمیترین سازمان غیر انتفاعی حقوق دگرباشان جنسی ترکیه نیست، در حقیقت سازمانهایی مانند لامبادا بسیار زودتر از کائوس کار خودشان را شروع کردهاند، اما امروز این سازمان، یکی از فعالترین و بلندترین صداها در زمینه حمایت از دگرباشان جنسی در ترکیه محسوب میشود، هرچند فعالیتهای سازمان محدود به شهروندان ترک نیست و از هر دگرباش جنسیای، حمایت میکنند، از جمله از ایرانیان و مخصوصاً از پناهندگان و پناهجویان دگرباش جنسی ایرانی در کشور ترکیه.
این سازمان در سال 2005 رسماً توانسته است در وزارت کشور ترکیه ثبت قانونی شود و از آن زمان، توانسته است فعالیتهای خیابانی را شکل بدهد. اولین راهپیمایی قانونی خود را در ماه می 2008 در شهر آنکارا شکل داد که در آن بیشتر از 100 دگرباش جنسی حاضر بودند و از آن زمان، سالیانه این راهپیمایی تکرار میشود. همچنین این سازمان، نقشی فعال در حضور دگرباشان جنسی در سطح جامعه دارد. دو سال است که به لطف سازمانهایی مانند کائوس، راهپیمایی غرور (پراید) در شهر استانبول، تبدیل به یک رویداد بزرگ با حضور هزاران نفر از مردمان ترکیه و دیگر کشورها، از جمله ایران شده است. یعنی یکی از معدود راهپیماییهای پراید در کشوری با اکثریت مردم مسلمان که بدون خشونت پلیس یا خشونت دگرباشجنسیستیز، به سرانجام خود میرسد.
برای اطلاعات بیشتر در مورد این سازمان، میشود صفحه رسمی آن را به زبان ترکی یا انگلیسی خواند یا مطالب آنها را در شبکه اجتماعی فیسبوک دنبال کرد.
خانم حیریه کارا ، وکیل رسمی است در کشور ترکیه، در شهر آنکارا درس خوانده است و چهرهای فعال در این سازمان نیز محسوب میشود. ارتباط بسیار گرمی هم با ایرانیان مقیم ترکیه دارد. بسیاری از پناهندهها و پناهجوها او را از نزدیک میشناسند و از کمکهایش استفاده کردهاند. کمک اصلی که حیریه به ایرانیان مقیم ترکیه از طریق کائوس گِله ارائه میدهد، کمکهای حقوقی است. شامل بر مشاوره یا کمک در زمینه مسائل مرتبط به ارتباط با پلیس، صاحبخانهها و موارد مشابه آن.
حیریه میگوید «ما از سال 2007 رسماً در زمینه دفاع از حقوق دگرباشان جنسی فعال هستیم. در سازمان کائوس گِله، ما در بخش حقوق بشر، مسائل مربوط به پناهندگان را هم گنجاندهایم. هرچند سازمان غیر انتفاعی ما قادر به حل تمامی مشکلات پناهجویان و پناهندگان نیست، اما در زمینه مسائل مربوط به حقوق و اجتماع، به این افراد کمکهای مشاورهای میدهیم.»
هر چند مشکل اصلی، قوانین موجود هستند. حیریه میگوید «قانون جدید برای اتباع خارجی و پناهندگان از آپریل 2014 در ترکیه در حال اجرا است، اما قانون مشخص نکرده است دقیق چه زمانی باید پلیس اتباع خارجه دفترهای خودش را به سازمان جدید واگذار کند. برای همین سازمان جدید در آنکارا به کار مشغول است اما در بیشتر شهرها هنوز فعال نیست. ما باید صبر کنیم و ببینیم قانون جدید را در عمل چگونه اجرا خواهند کرد.»
قانون جدید، تغییرات گستردهای در شرایط اتباع خارجی و پناهندگان ایجاد میکند، اما اصول زندگی آنان را تغییر نمیدهد. یکی از موارد، محدودیت جغرافیایی است. یک پناهجو در زمان ورود به ترکیه، برای زندگی به یک شهر معرفی میشود و بایستی تا پایان بررسی پروندهاش و زمان پرواز به کشوری دیگر، در همان شهر باقی بماند. حیریه بر این باور است که «این نقض حقوق بشر افراد است، نمیشود یک انسان را وادار کرد در یک مکان باقی بماند و از امکانات زندگی در کشور ترکیه، به طور کامل استفاده نکند». همین قانون باعث میشود تا پناهجویان و پناهندگان، نتوانند از حق خود برای تحصیل در ترکیه (البته اگر در آزمونهای به زبان ترکی ورود به مدارس، دانشگاهها و کالجها قبول شوند) استفاده کنند یا به شکل مناسب، کاری پیدا کنند. آنها مجبور میشوند مانند یک تبعیدی در محدوده یک شهر باقی بمانند. شهری که در ابتدا، نظری نسبت به امکانات آن نداشتهاند و حتی بعد از ورود هم در حقیقت نمیدانند چه امکاناتی برای کار، زندگی و فعالیت میتوانند در این شهر، داشته باشند.
با این وجود، تنها پناهجویان و پناهندگان ایرانی نیستند که کائوسگِله سعی میکند خدمات مشاورهای به آنها بدهد. حیریه میگوید: «آوارگان سوریه، تحت حمایت موقت دولت ترکیه قرار دارند، هرچند وقتی صحبت از دگرباشان جنسی سوری باشد، کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل سعی میکند خدماتی بیشتر به این افراد ارائه دهد. آنها گروهی آسیبپذیر هستند». این گروه آسیبپذیر، از خانواده، جامعه و گروههای افراطی، تحت فشاری مضاعف از فشار جنگ داخلی قرار میگیرد. امروز بیشتر از 1 میلیون آواره سوری در کشور ترکیه پناه گرفته است. نزدیک به 85 هزار پناهجو و پناهنده هم از دیگر کشورها، از جمله ایران در ترکیه مقیم موقت هستند.
حیریه میگوید: «از کشورهای عراق، مصر، مراکش و افغانستان، دگرباشان جنسی در ترکیه پناه گرفتهاند. هرچند بیشتر از همه، ما شاهد حضور دگرباشان جنسی ایرانی در ترکیه هستیم و بیشتر افرادی که به ما مراجعه میکنند، ایرانی هستند. در مقایسه با دگرباشان جنسی دیگر کشورها، ایرانیها شبکهای خارقالعاده برای خود شکل دادهاند، آنها سازماندهی شده هستند. میتوانند به سازمانهای حمایتی دسترسی پیدا کنند و به همدیگر هم کمک میکنند. هرچند این حرف در مورد دگرباشان جنسی دیگر کشورها صدق نمیکند، بیشتر دگرباشان جنسی جوامع دیگر، به هیچ عنوان نمیتوانند خود را در حضور جامعه خود، علنی نشان بدهند».
وضعیت زندگی برای دگرباشان جنسی ایرانی ایدهآل نیست، اما مانند یک پسر همجنسگرای سوری در یک شهر مرزی در شرق ترکیه، مجبور نمیشوند برای گذران زندگی به خودفروشی اجباری روی بیاورند و برای یک آمیزش، رقمی در حد 5 لیر (معادل 2 و نیم دلار امریکا) دریافت کنند. حیریه میگوید «در داخل و خارج از ایران، یک جنبش فعال حقوق دگرباشان جنسی ایرانی وجود دارد. در نتیجه سازماندهی خوبی برای این افراد، از جمله پناهندگان دگرباش جنسی وجود دارد».
هرچند مشکلات اصلی پناهندگان، چه ایرانی و چه غیر ایرانی، در ترکیه در ابتدا محدود به مسائل مالی میشود. همچنین شامل بر مسائلی مانند خانه، درمان، خورد و خوراک و مانند آن نیز میشود. در این زمینه سازمانهای غیر انتفاعی مانند کائوسگِله نمیتوانند کمکی داشته باشند، چون امکانات لازم را ندارند. حیریه میگوید «کمکهای ما، کمکهای سازمانهای غیر انتفاعی است. مثلاً وقتی یک نفر وارد ترکیه میشود، ما میتوانیم هماهنگ کنیم تا اسم او قبل از ثبتنام به دست کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد برسد. در زمینه کمکهای ویژه در زمان ورود، مانند دارو یا نیاز به ویزیت دکتر هم میتوانیم کمکهایی داشته باشیم. اما در زمینههای اصلی مانند اجاره خانه، دست ما بسته است».
هرچند در نهایت، فعالیت اصلی سازمانی مانند کائوسگِله، متمرکز بر فعالیتهای مرتبط به کشور و مردم ترکیه است. کشور ترکیه در سالهای اخیر، متفاوت شده است. فضا برای فعالیتهای مرتبط به دگرباشان جنسی هم بازتر از گذشته است. در دفتر کائوسگِله، خانم حیریه عکسی نشانم میدهد از ده سال پیش، از اولین مرتبهای که گروه آنان در استانبول آشکارا در خیابان جمع شده بودند. تصویری از افرادی کمتر از تعداد انگشتان دو دست، با قیافههایی نگران. در کنار آن عکسهای راهپیمایی پراید سال گذشته را نشانم میدهد: هزاران نفر در استانبول در حمایت از حقوق دگرباشان جنسی به خیابان آمدهاند. از او میپرسم آیا ترکیه را کشوری امن برای زندگی و فعالیت یک دگرباش جنسی میشناسد؟
حیریه در پاسخ میگوید «وضعیت متغییر است. در شهرهای بزرگ و در برخی محلههای مشخص در این شهرها، شما با هویت واقعی خودتان میتوانید زندگی کنید. هر چند وقتی صحبت از شهرهای کوچکتر، محافظهکارتر (و مذهبیتر) باشد، شما در خطر هستید. مانند خطرِ قتل. موارد مختلف قتل دگرباشان جنسی امروز روبهروی چشمان ماست. قانون هم آشکارا از این افراد، حمایت نمیکند. آشکارا بخواهم بگویم، ترکیه در سطح اداریاش، دگرباشستیز است.»
با تمامی مشکلات، حیریه و سازمانهایی مانند کائوسگِله، امیدوار آینده هستند. آنها توانستهاند وضعیت دگرباشان جنسی ترکیه را به سطح زندگی اجتماعی بیاورند و هر روز گستردهتر از قبل، تلاش میکنند تا شرایط را برای دگرباشان جنسی تغییر دهند. فضای بازتری را به دست بیاورند و زندگی آرامتر را برای دگرباشان جنسی خلق کنند. این امر با آموزش مهیا میشود، با حضور روزمره و در دیدِ افراد دگرباش جنسی در سطح جامعه مشخص میشود. البته، ما وجود داریم، خودمان را نشان میدهیم و حقمان را برای زندگی، کار و فعالیت اجتماعی و هر زمینه دیگر مرتبط به زندگی، خواهیم داشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر