باشگاه نویسندگان (شماره پنجم، اردیبهشت و خرداد92)
آرش ِ سعدی
عطر خوش بوی تن ِ ناز ِ تو روی بدنم
تا چه باور بکنم این خود ِ خوشبخت ِ منم
اشکهایی که تو در صورت من میبینی
جملههاییست فرو خورده درون ِ دهنم
از سکوتی که میان ِ من و تو هست مرنج
نگرانم پس از این پیش تو حرفی بزنم
که دلت خانهی ِ غم گردد و حرفی نزنی
و بفهمم ز غمت وز دل خود، دل ِ بکنم
گفته بودی گل و گلشن همه ارزانی تو
«بیتو ای سرو روان! با گل و گلشن چه کنم؟»
آتشی کرد مهیا و ندانی که چه کرد
لمس ِدستان ِ تو با پوست ِ روی بدنم
و به یک لحظه نگاهت به نگاهم برخورد
این چنین بود مرا قصهی عاشق شدنم...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر