سرمقاله (شماره یکم، شهریور و مهر91)
شاید امروز ما باید این واقعیت را بپذیریم که ائتلاف گروه های کوچک جامعه‌ی اقلیت‌های جنسی ایران، امکان پذیر نیست از همین رو فعالیت‌های هر گروهی می تواند به تنهایی باعث گامی در پیشبرد معرفی جامعه‌ی اقلیت‌های جنسی به جامعه‌ی ایرانی و جهانی باشد، با این امید که شاید روزی این جریان ها با هم به یک جریان قوی‌تر تبدیل شوند. با ایجاد یک مجله قرار نیست تغییری بنیادین و دگرگونگی قابل توجه ای در جامعه به وجود بیاوریم. هدف ما بیش از آنکه انقلابی باشد، اصلاحاتی است و برای آموزش اقلیت‌های جنسی گام به گام جلو خواهیم رفت، مجله ای که بر اساس آگاهی دادن بنا شده و به آنها می‌آموزد چگونه در برابر خطرات از خود محافظت کنند و راه های آسان تری را برای حضور در جامعه انتخاب کنند. این محافظت هم به نفع جامعه ایرانی است و هم به نفع اقلیت های جنسی. افراد دگرجنسگرا که اطلاعات علمی کمی درباره‌ی اقلیت های جنسی دارند، باید بپذیرند که این اقلیت منحرف جنسی نیست و به هیج وجه نمی‌تواند تغییر کند و این مهم، امکان پذیر نیست مگر با اطلاع رسانی در نهایت صبر و حوصله از خود اقلیت‌ها برای آنها. خطراتی که بیشتر از همه در میان این اقلیت به چشم می خورد از بیماری های مقاربتی و آمیزشی گرفته تا مشکلات احساساتی و روانی همگی با یک اطلاع رسانی منسجم و هدفمند قابل کنترل هستند، اینکه چگونه میتوان از معافیت از خدمت وظیفه عمومی بهره برد هم نیاز به راهنمایی دارد. تبعات این اطلاع رسانی نه به نفع خود فرد که نهایتا به جایی منتهی خواهد شد که اکثریت جامعه‌ی اکثریت، وجود اقلیت های جنسی و حق برابر آنها را بپذیرند.
بدون شک تا کنون روش‌های متفاوتی از جامعه‌ی اقلیت‌های جنسی برای پیشبرد اهداف متعالی آنها در عرصه فعالیت‌های اجتماعی-فرهنگی به وجود آمده. گاهی بسیار محکم و بی‌نظیر ، گاهی پر از انتقاد و منزوی. مثلا مجلاتی که با اهداف خاصی شروع به فعالیت می‌کنند و پس از مدتی خدمت به جامعه ی اقلیت های جنسی ایران، به دلیل مشکلات عدیده دست از کار می کشند، یا رادیو های مختلف که صدای دگرباشان را به گوش جهانیان میرسانند. یا برای نمونه فیلمی که در 17می امسال (2012) منتشر شد؛ جمعی از اقلیت‌های جنسی که با بینندگان خود از هر گروهی صحبت می کنند با این توضیح که به شکل حق به جانب و طلبکارانه با جامعه هوموفوب سخن می‌گفتند. آیا این گونه رفتار والدگونه به شکل متقابل، رفتار والد افراد هوموفوب را بر نمی‌تابد؟ آیا به اصطلاح لج آنها را در نمی آورد؟ آیا باعث شدت عمل افراد هوموفوب نمی شود؟ قرار نیست با ترحم پذیری و زیرپا گذاشتن عزت نفس و کرامت انسانی خودمان برای کاهش آسیب تلاش کنیم اما آیا این همه جسارت به اکثریت حاکم درست است؟
مشکل اساسی ما قبل از فهماندن مفاهیم اساسی اقلیت‌های جنسی به جامعه‌ی اکثریت، گوش ندادن آنها به ماست، آنها به ما گوش نمی کنند، آنها نمیخواهند بدانند که ما وجود داریم، آنها نمی خواهند حق ما را به رسمیت بشناسند، زیرا ما مطابق اصول سخن، با افراد صحبت نمی کنیم. فرهنگ ایران هنوز تا فرهنگ جوامع دموکراتیک فاصله‌ی زیادی دارد، این گونه فعالیت‌های حق به جانب فقط باعث می شود که هر وقت ما حرفی بزنیم آنها گوش خود را بگیرند. این حق ما نیست که سالیان سال برای دیگران از حقوق خود بگوییم و برای وصول آنها تلاش کنیم، اما شرایط امروز می طلبد که با صبر و فروتنی، نه لجبازی و خود بینی، به بهبود وضعیت کمک کنیم.
آموزش، نقطه تغییر برای بهبود زندگی است. وقتی در شیوه زندگی، بهداشت فردی و جنسی، سلامت روان، تغذیه و... راه درست را پیدا کنیم می توانیم بیشتر و بهتر از زندگی لذت ببریم. راه درست حتما همانی است که ما فکر می کنیم درست است با این توضیح که اگر بتوانیم قدرت تحلیل درباره اتفاقات روزمره مانند تجربه، مشاهده و مطالعه را بالا ببریم و راهی را که بهترین است انتخاب کنیم. قرار ما برای انتشار اقلیت دیکته‌ی شیوه درست زندگی یا آموزش یک طرفه بهداشت و سلامت روان نیست. ما برای اشتراک آگاهی ها بر پایه سه منبع اطلاعاتی انسان یعنی تجربه، مشاهده و مطالعه شروع به نوشتن کرده‌ایم. آموزش رکن اصلی اقلیت است و تمرکز ما روی موضوعات اجتماعی خواهد بود. ما با شیوه اشتراک گذاری می خواهیم گفتگویی را ترتیب بدهیم بین نظرات و دیدگاهای مختلف تا خواننده با موضوعاتی که تا کنون با آنها رو به رو نشده است و نسبت به آنها اگاهی کمی دارد، روبه رو شود.
بدون شک خودکشیِ یک دگرباش باری سنگین برای جامعه دارد. تجاوز و بزه در برابر اقلیت های جنسی باعث بی نظمی، هرج و مرج و ترویج خشونت در جامعه می شود. هرچه آگاهی دگرباشان بیشتر شود و در برابر خطرات قوی تر بشوند، جامعه سالمتری خواهیم داشت هرچند که این آگاهی ِ بیشتر به معنای احساس مسئولیت پذیری بیشتر است.
هرکه او بیدارتر ، پر دردتر
هرکه او هشیارتر رخ زردتر
اگر آگاهی های جنسی نباشد حتما بیماری های مقاربتی افزایش پیدا می‌کند. ساده انگارانه است اگر بپنداریم رابطه جنسی بین اقلیت‌های جنسی رخ نمی‌دهد. بدون شک دگرباشان مخاطب خود را به هر نحوی در جامعه پیدا می‌کنند. حال اگر آموزش بر اساس بهداشت جنسی برای ارتقاء سلامت جامعه وجود داشته باشد حتما هزینه های یک جامعه تغییر می‌کند. راه عبور و پیشرفت کشور در آموزش است. ما با به کارگیری آرا و نظرات صاحب نظران و حتی مشاهده افراد مسئول و تجربه‌های افراد مربوطه برای ارائه مستمر این مسائل تلاش می‌کنیم. البته در این میان باید یاد آور شد که از بین همه‌ی گروه‌های مختلف موجود در جامعه، اقلیت‌های جنسی از اطلاعات بیشتر و به روز تری درباره‌ی بیماری‌های مقاربتی و روابط جنسی مختلف برخوردار هستند و بیشترین پیشگیری از جانب همین اقلیت انجام می شود و این خود امتیاز بزرگی برای ما محسوب می شود تا دانسته‌های خود را با دیگران تقسیم کنیم و نشان دهیم که ما اقلیتی مسئولیت پذیر هستیم.
مجله ی اقلیت هر دو ماه یک بار چاپ خواهد شد و رویکرد کلی مجله آموزش و جامعه خواهد بود. از آنجا که ما دسترسی به آزادی مدنی تا مدت‌ها نخواهیم داشت، از انتشار مطالب صرفا سیاسی و دینی خودداری خواهیم کرد. اقلیت برای عموم مردم نوشته خواهد شد، بنابرین مجله مطالب حاوی پورن را نیز بر نمی‌تابد. هدف ما ایجاد فضایی برای آگاهی بخشی و به تصویر کشیدن چالش های اجتماعی اقلیت‌های جنسی ایرانی است. همچنین خبرهای مهمی که در طول هر دوماهی که مجله در حال تنظیم است، اتفاق می افتد در مجله منعکس و تحلیل خواهند شد. با این همه ما آنچیزی را می نویسیم که خوانندگانمان بخواهند، پس نظرات شما جهت دهنده‌ی اقلیت خواهند بود و پتانسیل نهفته در فعالین این عرصه را شکوفا خواهند کرد. اقلیت در ابتدای مسیر خود قرار دارد، ازین رو از همه کسانی که تمایل به همکاری دارند، خواهشمندیم که با ما درین راه همسفر باشند. هرچند بنا به تصمیم گروه سردبیری قرار بود مجله به صورت ماهنامه انتشار یابد، اما با تحلیل شرایط پیش رو دوماهنامه‌ی اقلیت را انتخاب کردیم اما می دانیم که با پیوستن شما به مجله، استمرار انتشار و ماهنامه و حتی هفته نامه شدن مجله هم امکان پذیر است. ما تمام تلاش خود را خواهیم کرد تا صدایی باشیم از دگرباش‌ها، از تک تک اعضای این خانواده‌ی بزرگ، خانواده‌ای که سلایق مختلف و متعددی دارند.
همچون پاییز که خود را برای فصلی دشوارتر به سرمای زمستان، آماده می کند و از عطش بهار آینده، سرخ و گداخته می شود، ما نیز پاییز را بهانه‌ای دانستیم برای حرکت به سوی بهار ِ اقلیت؛ نمی‌دانیم چه زمان به آن خواهیم رسید، اما همیاری شما باعث دلگرمی ما خواهد بود و این مسیر دشوار را برای ما آسان می کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر